Asimilasyon sözü Fransızca bir söz olup benzeşme, başkalaşıma uğrama üzere manalara geliyor. Asimilasyon bir küme yada topluluğun hâkim bir küme yada topluluk tarafından eritilmesi ve kendine benzetilmesi sürecidir. Dünya tarihinde bunun sayısız örnekleri vardır. En bilineni Milattan Sonra 400’lü yıllarda Hindistan’dan çıkıp, İran’a ordan da dünyanın dört bir yanına göçmüş olan Roman topluluğudur.
Göçebe oldukları ve nispeten zayıf pozisyonda oldukları için gittikeri her yerde yerleşik toplumların lisanını benimseyip, kendine has ömür üsluplarını kısmen korudukları halde onların kültürlerini de benimsemişlerdir. İkinci örnek de Amerikalılar’dır. Aslen Avrupa toplulukları oldukları halde politik hakim güç İngilizler olduğu için hepsi İngilizce’yi ortak bir lisan olarak benimseyip vakitle melez bir kültür içinde asimile olmuşlardır.
Asimilasyon siyaseti ise hükümran bir güç yada devlet tarafından öteki bir topluluğun şuurlu ve sistematik bir halde başkalaşıma uğratılıp kendi lisanının ve kültürünün dayatılmasıdır. Bu süreç hükümran güç tarafından başta eğitim sistemi olmak üzere, bir çok farklı argümanla desteklenerek ve uzun bir sürece yayılarak hayata geçirilir.
Kürtlerin asimilasyon sürecinde karşı karşıya kaldığı durum dünyanın hiçbir yerinde gibisi olmayan çok spesifik bir durumdur. Dünyanın hiçbir yerinde bir sömürgeci yoktur ki varlığını öteki bir halkın lisanının yok edilmesi ve kültürünün talan etmek suretiyle yani onu tarihten, yeryüzünden ve belleklerden silerek onun üzerinden inşa etsin.
Bu gayri-insani sistematik siyaset eğitimin yanı sıra, baskıcı siyasetlerle, yasaklarla, tehcir ve göçertmelerle, bunun yanı sıra ekonomik ve ruhsal faktörleri de devreye sokarak bu süreci uzun vadeye yaymıştır.
Bu siyasetten en fazla olumsuz etkilenen ve tahripkar sonuçları ile yüzleşen kesim ise Kürt çocuklarıdır. Daha şimdi anne rahminde anadilinin sesleri ile tanışan, ninni, masal ve ezgileri ile büyüyen çocuklar 6-7 yaşlarından itibaren yabancı bir lisan ile karşı karşıya kalıyor. Dünyanın hiçbir eğitim görmek zorunda kalan öbür bir topluluk yoktur her halde. Anadili ile yabancı lisan ortasında kalan bir çocuk ruhsal ve pedogojik olarak çok ağır problemlerle yüzyüze kalır. Başta nörolojik yapıları ağır hasar görür, sistematik düşünemez olur. Kekemelik, özgüven eksikliği, ikilemde kalma, şüphecilik üzere ağır sonuçlar ile karşılaşır.
Bu asimilasyoncu siyasetin bir sonucu olarak, politik, ekonomik yada diğer türlü sebeplerden ötürü lisanlarından, kültürlerinden ve topraklarından kopup batıya göç etmiş olan Kürtler içinde durum daha vahim olmuştur. Kendi topraklarında asimilasyon siyasetlerinin her türlü negatif sonuçlarını yaşayan Kürt bireyi bu seferde göç ettiği yerde hele nispeten azınlıktaysa bu sefer de bu sistemin politik ve kültürel taşıyıcısı durumunda olan şoven topluluk ile uğraş etmek durumunda kalır. Bu ağır “mahalle baskısı”nın bir sonucu olarak üç evreli bir süreçten geçer: Kültür şoku, kültür çatışması ve kültür çözülmesi. Hâkim toplum ile müsabakasından sonra yaşadığı şok ve çatışmadan sonra şayet istikrar lehine değişmezse daha fazla direnç gösteremeyip kültürel çözülme sürecine girer. Yani asimile olmanın öbür bir varyantını yaşar.
Otoasimilasyon ise genel asimilasyon siyasetinin en acı ve trajik aşamsıdır. Yani bir toplumun bu durumun objektif bir sonucu olarak kendi kendini asimile etme sürecidir. Kürtler maalesef şu an bu evreyi yaşıyorlar. İşin traji-komik yanı ise son 30 yılda yaşadığı yüksek ulusal bilince yani politik bilince paralel olarak bu sürecin yaşanıyor olmasıdır. Bir yandan ulus olma idrakına varırken bununla eşgüdümlü olarak lisan kaybı yaşıyor, kültüründen uzaklaşıyor.
Kürtler ismine siyaset yürüten yada Kürt lisanı ve kültürünün gayretini verip geliştirme iddiasıyla ortaya çıkan parti, kurum, kuruluş, dernek ve şahısların kahir ekseriyetle kullandıkları lisanın Türkçe olması da anlaşılmaz ve izahı yapılamaz bir çelişkidir.
