Bir yerden sonra insan, veda etmeye alıştığını sanıyor. Halbuki her veda, içimizde yeni bir boşluk açıyor. Sürgün bunu öğretiyor beşere: Eksilmeyi, kaybolmayı, geride bırakmayı… Ve bugün, bir kayıp daha yaşıyoruz. Bağımsız, özgür ve nitelikli haberciliğe adanmış bir emeğin kapanışına tanıklık ediyoruz.
Gazete Duvar, sırf bir haber sitesi değildi. O, karanlıkta inatla yanan bir ışık, sesi kısılanlara nefes, hakikat peşinde yorulmadan yürüyenlerin ortak adresiydi. Bizim mahallemizdendi okur için. Muteber bir kaynak, gazeteciler için meslek onurunu koruyabilmenin mümkün olduğu özgün yerlerden biriydi. Kendi korkularıyla, kendi ölçütleriyle var olmayı başarabilmiş ender mecralardan biriydi. Ve bugün, son tuğlası söküldü.
Sürgünde yaşarken, uzak düştüğünüz her şeyin değerini öbür türlü anlarsınız. Mekânsal aralıklar, lisan ve kültür farklılıkları, bir vakitler doğal bir hak olarak gördüğünüz her şeyin aslında öbür birer ayrıcalık olduğunu gösterir size. Memleketten kilometrelerce uzakta, öbür bir coğrafyada, bir yabancı olarak hayata tutunmaya çalışırken, insan kendini en çok bildiği sözlerin içinde yuva bulurken hisseder. İşte Gazete Duvar da bu yuvalardan biri oldu benim üzere pek çok insan için.
Yıllarca her gün takip ettim, elimden geldiğince katkı sunmaya çalıştım. Hem okur hem de gazeteci olarak, bu duvarın harcında emeği geçen herkese hürmet duydum. Muhalif olmanın bile bir kalıba sıkıştırıldığı, en sert tenkidin bile muhakkak sonlar içinde tutulduğu bir medya tertibinde, Duvar’ın varlığı hepimize yeterli geldi. Bazen bir tahlilde, bazen bir haberde, bazen bir söyleşide, susturulmaya çalışılan seslerin hâlâ yankılandığını görmek umut verdi.
Ancak bizler, bu umudun ne kadar kırılgan olduğunu da çok âlâ biliyoruz. Türkiye’de bağımsız gazetecilik yapmak, hakikatin peşinden gitmek, görünmez kılınanın kıssasına dokunmak her gün bir mayın tarlasında yürümeye benziyor. Sansür, baskı, ekonomik zorluklar, tüzel tehditler derken, sonunda mecralar birer birer eksiliyor. Biz bu sineması daha evvel çok izledik. Kapatılan gazeteler, erişim mahzurları, susturulan kalemler, hâlâ tutsak onlarca meslektaşımız, gözaltılar… Ve her kezinde içimizde derin bir boşluk açılıyor, ince bir yara bırakıyor.
Duvar’ın kapanışı da bu türlü bir yara olacak. Yalnızca gazeteciliğin değil, bir okur olarak da kendi hayatımızın eksildiğini hissedeceğiz. Zira Duvar, sadece haber veren bir mecra değil, birebir vakitte bir bellekti. Bugünün çarpıtılmaya çalışılan gerçeklerini yarına taşıyan, unutturulmak istenenleri kayda geçiren bir hafızaydı.
Her veda, biraz da yarım kalmış bir öyküdür aslında. Gazete Duvar, geride tamamlanmamış cümleler, anlatılamamış kıssalar, sorulamamış sorular bırakıyor. Yazmak, anlatmak, sorgulamak diğer biçimlerde devam eder. Tarih, susturulmak istenenlerin her seferinde öbür bir yol bulduğunun ispatlarıyla dolu.
Bugün veda ediyoruz, ama unutmayacağız. Duvar’ı Duvar yapan, emeğiyle, alın teriyle, kalemiyle, vicdanıyla bu yapının harcına katkı sunan herkese sonsuz teşekkürler. Yazdıklarınız, anlattıklarınız, kayda geçirdiğiniz her söz, unutulmayacak.
